01 feb Reisverslag 10 | ABC – eilanden

Reisverslag 10 | ABC – eilanden  

1 september – 1 december

Het is 8 oktober als ik met het vliegtuig op Curacao land. Ik heb 3 maanden met erg veel plezier in Nederland gewerkt. We hebben een prachtige zomer gehad en precies toen het weer kouder begon te worden vloog ik richting de zon. Wat een heerlijk gevoel om de winter ook dit jaar weer over te slaan. Het is fijn om weer op de boot te zijn en Niels en op Curaçao opgedane vrienden weer te zien.

Na 2 weken zeilen we voor de zoveelste en laatste keer naar Bonaire. We kennen dit tochtje inmiddels aardig goed en beginnen aan ons eerste kruisrak. Als we 5 mijl uit de kust zijn zien we een powerboat met hoge snelheid op ons afkomen. Het blijken twee vrienden van Curaçao te zijn die de nieuwe 300 PK buitenboordmotoren even wilden testen en meteen van de gelegenheid gebruik maakten om ons uit te zwaaien. Na zo’n 10 minuten varen zij weer richting de kant en zetten wij onze koers verder. Niet veel later komt er een helikopter over gevlogen. Dat gebeurt wel vaker in dit gebied en we zwaaien hem tegemoet. Als er een half uur later nog een helikopter over komt gevlogen begint er iets bij ons te dagen. Zou het te maken hebben met die powerboat die ons even gedag kwam zeggen? Het is inmiddels bijna donker als er een derde helikopter over komt vliegen. Dit keer is het een gevechtshelikopter met de deuren open. De helikopter blijft vlak boven ons schip hangen en in de deuropening zien we twee militairen met geweren zitten. Zouden ze ons van drugssmokkel verdenken? Ook deze helikopter vliegt weer terug en het is inmiddels pikdonker rondom ons. Uit de duisternis komen een paar lampjes met volle vaart op ons afgevaren. Het is een rubberboot met zeker 8 gewapende militairen aan boord. Ze bevelen ons het schip tot stilstand te brengen en dus moeten wij in het donker op volle zee de zeilen laten zakken. Er komen 2 mannen aan boord om ons schip te doorzoeken. Al snel kunnen we de situatie duidelijk maken en na twee uur zoeken verlaten zij het schip weer. Alles is in orde en gelukkig mogen we onze koers vervolgen. Wat een respect voor deze mannen wat voor werk zij doen. Wel een beetje jammer van de hoeveelheden brandstof die ze met deze actie hebben verbruikt, terwijl wij juist zo schoon mogelijk proberen rond te varen.

Na 26 uur varen komen we op Bonaire aan. Alle mooring-boeien zijn bezet, dus we zijn genoodzaakt in de haven te gaan liggen omdat je hier niet mag ankeren. We zitten in het regenseizoen en vanwege het gebrek aan wind in de haven stikt het van de muggen. Om gek van te worden! Gelukkig weten we na een aantal dagen surveilleren een mooring te scoren en zijn we van die ellendige beestjes af.

Er staat een vol programma van 2 weken voor de boeg. De gemeente Groningen komt met een aantal personen naar ons toe om te werken aan een bijzonder project dat we met Groningen Schoon Dankzij Mij (GSDM) hebben opgezet. Kunstenares Maria Koijck zal een reuzeflamingo gaan bouwen van het roze plastic dat wij verschillende dagen met verschillende groepen van de stranden opruimen. De eerste dag breekt aan en er staat een opruimactie gepland met zo’n 10 andere organisaties van het eiland. Dit maakt deze clean-up meteen de grootste uit de geschiedenis van Bonaire. Als wij om 10.00 uur op het strand arriveren zijn er al een tig mensen druk in de weer met het opruimen. Iedereen lijkt ergens anders zijn voldoening uit te halen. De een gaat op een vierkante meter zitten en blijft daar 2 uur lang tot de kleinste stukjes piepschuim in zijn vuilniszak gooien, de ander is met grote visnetten en touwen aan het slepen. Rond 12.00 uur in de middag zijn er denk ik zeker 200 mensen aan het opruimen. Wat een geslaagde eerste dag. Twee dagen later gaan we met de klassen van juf Mirella naar een stuk strand iets verderop. Niels en ik gaven voor de zomervakantie al een keer onderwijs over de gevolgen van plastic in de natuur en ook toen waren de kinderen erg enthousiast. Nu ze kunnen meewerken aan het bouwen van een flamingo is dat enthousiasme alleen maar groter geworden. Ondertussen hoeven we niet bang te zijn dat er geen plastic meer op het strand ligt, want met iedere golf slaat er weer een nieuwe lading plastic op het strand.

Er volgen nog een paar kleinere opruimacties terwijl Maria druk bezig is het stalen flamingoframe vol roze slippers, tasjes, wielen en ander rotzooi te hangen. Na anderhalve week is de flamingo dan eindelijk af en staat zij te pronken op de boulevard, pal voor de kade waar dagelijks cruiseschepen aankomen. De gouverneur van Bonaire doopt de flamingo en aan de hoeveelheid foto’s die omstanders maken kunnen we afleiden dat dit project geslaagd is. Op naar het volgende project!

De volgende morgen staan we vroeg op, omdat we door moeten. Bibi en haar vriend Olivier stappen bij ons aan boord. We hebben dit stel leren kennen op Bonaire en zij varen graag met ons mee naar Aruba via Curaçao. Bibi droomt van een reis zoals die van ons en als we vertellen dat we nog mensen zoeken om met ons de Pacific over te steken, beginnen haar ogen te twinkelen. Eerst maar eens kijken hoe onze boot haar bevalt en het tochtje naar Aruba leent zich daar uitstekend voor.

We maken een tussenstop op Curaçao om te overnachten en staan de volgende ochtend vroeg op. Janneke en Gijs varen ook een stuk mee om te vissen maar na een visloze ochtend droppen we ze bij de westpunt van Curaçao. Ondertussen hijsen wij de gennaker en gaan we met een mooie snelheid richting Aruba. De zon gaat bijna onder als een groep dolfijnen voor de boot opduikt. We staan met zijn vieren op het voordek de dolfijnen te aanschouwen als ik mompel dat er dan vast geen vissen zullen zitten vanwege de dolfijnen. Nog geen 5 minuten daarna begint de molen te ratelen en staat de hengel krom. Een mooie geelvintonijn van rond de 15 kg ligt 20 minuten later in de boot. We fantaseren alvast over de heerlijke sashimi en tonijnsteak die we die avond gaan eten als de andere hengel ook ineens krom staat. Aan het geluid van de gierende molen is direct te horen dat dit een nog grotere vis is en na een mooi gevecht weet Olivier zijn eerste tonijn te vangen. En wat voor 1, rond de 30 kg! Na een prachtige tocht is dit de kers op de taart.

Niet eerder aten we zulke lekkere tonijn. Gelukkig mogen we gebruik maken van de diepvries van een vriend van ons op Aruba zodat we ook die twee weken erna nog van deze vissen kunnen genieten. We liggen voor anker bij Nikki Beach en zijn de enigen in de ankerbaai. Moe maar voldaan zitten we na het eten nog wat te kletsen als er twee mannen naast de boot uit het donker omhoog komen. Het blijken vrienden Pepijn en Paul te zijn die een nachtduik hebben gemaakt en ons wilden verrassen. Wat een welkom.

Pepeijn woont vanwege werk tijdelijk op dit eiland en wij kunnen gebruik maken van zijn huis en auto. We genieten van de luxe van een warme douche, een grote koelkast en een wasmachine. Wat kunnen simpele dingen toch fijn zijn als je hebt geleerd zonder ze te leven.

Onze boot ligt nog afgeladen met plastic van Bonaire om te recyclen en dus draait onze bloempottenbakkerij op volle toeren. Dat wil zeggen dat we 1 pot per dag bakken, want nadat we de pers met het plastic zeker 3 uur in de zon moeten laten staan om te verhitten, moet hij daarna zeker 3 uur afkoelen om niet je handen eraan te verbranden.

Als het goed waait besluit ik naar Playa Grandi te rijden om te kitesurfen. Flinke golven breken op een rif net uit de kust, met daarbinnen een iets vlakkere lagoon. Het water is er spiegelhelder en ik zie ieder rak wel een aantal grote roggen of andere vissen onder me door schieten. Opeens zie ik wel erg veel tumult in het water en er blijkt een groepje dolfijnen in de lagoon te jagen. Ze lijken zich weinig van mij aan te trekken en het is een prachtig gezicht om ze in dat ondiepe water te zien zwemmen. Ik crash vervolgens een paar kaar hard omdat ik niet op zit te letten en een binnenkomende golf me omver beukt.

Vanwege een afspraak op de San Blas eilanden met een vriendin van Curaçao, moeten we na ongeveer 3 weken weer vertrekken. We eten nog een laatste keer bij ‘De Zeerover’. Hier hebben we de afgelopen periode meerdere keren gegeten. Favoriet zijn de garnalen die je in een grote kom opgediend krijgt en die je lekker open mag peuteren. Heerlijk! De overgebleven garnalenschillen gooi je van de steiger af en worden door de vele vissen opgegeten. Tot groot vermaak van de gasten waait Niels zijn bordje in het water en besluit hij zijn kleren uit te trekken en een sprong van de steiger het water in te maken. Doorweekt eet hij de rest van zijn eten op. Dat is in ieder geval weer 1 plastic bord in de zee minder!