27 nov Reisverslag 2 | Plymouth – La Coruna

Plymouth – La Coruna | 6 okt – 13 okt

Het zonnetje komt net boven de nog mistige haven uit als we zeil zetten richting La Coruna in Spanje. De afgelopen dagen hebben we hard geklust aan boord om

Bas aan boord bij de 4Green Foundation

New Nexus klaar te stomen voor onze grootse oversteek tot nu toe. Het zijn gelukkig allemaal behapbare klusjes. De echte grote klussen, waar vervolgens ook nog eens 3 klusjes achter weg komen zijn gelukkig wel voorbij. Bas is aan boord gekomen en om het voor ons drieën leefbaar te maken hebben we alle kastjes gestructureerd en geprobeerd alles aan boord een vaste plek te geven. Bas en ik hebben de avond voor vertrek alvast maaltijden voor 3 dagen gekookt, zodat als het opnieuw slecht weer wordt, we niet uitgebreid hoeven te koken. Voorlopig is het echter korte broeken weer en staat er weinig wind. We varen de baai van Plymouth uit en al snel zwemt er opnieuw een heel peloton dolfijnen met ons mee. Inmiddels heb ik al 100 net-niet-dolfijnen foto’s op mijn telefoon staan en we zijn nog niet eens Europa uit. Ik vraag me hardop af of het leuk zal blijven om dolfijnen te zien, want het lijkt meer regel dan uitzondering dat ze met ons meevaren. Wanneer ons tempo terugloopt verdwijnen ze weer het diepe blauwe water in.

Niels zet de route uit naar La Coruna

Even later zien we voor ons woest kolkend water en golven omslaan. Daaromheen liggen veel vissersbootjes. Op de kaart staat “hand deeps” en we zien dat de dieptemeter plots van 400 meter tot 8 meter schiet. Door al die stroming in het water lijkt dit ons een perfect plekje om ook eens een hengel uit te gooien, de wind houdt er immers toch bijna mee op. Niels dirigeert de boot midden boven de ondiepte en laat haar een stuk weg driften. De een na de andere vis komt boven en ons emmertje zit al snel vol. Bas mag zich vanaf vandaag de Mackerel-Man noemen,

een titel die hij naar later blijkt onterecht heeft verkregen. We hebben ruim genoeg vis om te eten, maar omdat vissen een stuk leuker is als je iets vangt besluiten we nog een laatste driftje te doen. Niels vangt nog een pollak van 60 cm en een aantal grote steenbolken. Dan heb ik plots iets vreemds aan de haak hangen, een pijlinktvis! Misschien per ongeluk gehaakt? Nog geen 5 minuten later trekt Bas een octopus uit het water. Hij durft het arme beest niet van het haakje te halen en staat er wat verloren bij, mietje. We besluiten verder te gaan. Met 6 verschillende zeedieren op tafel een uitermate mooie vangst.

De wind is inmiddels volledig gaan liggen. Het zou toch pas over 2 dagen windstil worden? 2 dagen en 3 nachten liggen we nagenoeg stil. Door de combinatie van windstilte en een grote

Bas vangt de Octopus

grijze massa boven ons wordt onze accucapaciteit meteen op de proef gesteld. Door alle driftjes op de elektrische motor boven de visgronden waren de lithium accu’s al voor 50 procent ontladen. Na het bakken van de visjes op de inductie kookplaat moesten we dus zuiniger gaan leven met onze energie.

Mijn diensten lopen van ‘s ochtends 6.00 – 10.00 en ‘s avonds van 18.00 – 22.00. Die andere uren verdelen Bas en Niels. Met Bas erbij is het qua diensten een stuk aangenamer. Nu is het erg rustig om ons heen en kunnen we ook tijdens onze diensten zo nu en dan wegdoezelen. Voor de zekerheid zet ik om de 15 minuten een wekkertje en kijk ik om me heen of ik lampjes zie. Als de AIS ook niets aangeeft dan kan ik mijn ogen weer sluiten en dit herhaalt zich zo’n 16 keer in een dienst. Overdag lezen we boeken, spelen we ‘regenwormen’ of kolonisten van Katan. Bas en ik houden nog een bommetjes-contest in ons naakie, maar het water is hier nog wel erg koud! Bovendien blijft het een beetje eng om in zulk helder water te zwemmen van 4000 meter diep. Wat zal er allemaal onder ons zwemmen?! Niet te lang over nadenken.

Voor ons is de Golf van Biskaje niet veel meer dan een gladde spiegel. Doe ons dan toch maar een paar flinke najaarsstormen roepen we als we de derde nacht windstilte in gaan. Die ochtend begint het tijdens mijn dienst te waaien. Verwonderd los ik een iets chagrijnige Niels af, die een dubbele dienst heeft gedraaid omdat Bas niet wakker was te krijgen. Toch niet zo goed om in het dienstritme te komen, die windstille dagen! Dat zou hem geen tweede keer overkomen. Als het weer langzaam aan licht is geworden duiken er opnieuw dolfijnen op voor de boot. Deze zijn echter wel heel erg groot! En wat hebben ze een rare kop. Ooit heb ik iets over grienden gehoord en dit vind ik nou een typische griend. Bij later opzoeken bleken we inderdaad een vijftal grienden om ons heen te hebben. Onze eerste (mini) walvissen hebben we dus ook al gespot! We verwonderen ons over het feit dat die beesten daar rondzwemmen en de weg ook nog eens kunnen vinden. We vergelijken het met het overboord springen met alleen een duikbril en snorkel op en dan de weg terug naar huis te moeten vinden. Bizar!

Tjerk bekijkt de nieuwe aankomsthaven in Spanje

Inmiddels zitten we al 5 dagen op zee. Van Gerard, de eigenaar van de werf waar we het schip hebben gekocht, kregen we te horen dat we voor langere reizen een gemiddelde van 6 knopen moesten aanhouden. Dan hadden we er dus nu al lang moeten zijn! Later blijkt dat een orkaan van de Azoren richting Ierland raasde en ons alle wind ontnam. Doe ons dan toch maar die windstille dagen. Het leven op zee went snel terwijl ik eindeloos naar de zee en de stand van de zeilen kan kijken. Waar ik in mijn leven op de kant zo veel onrust in mijn kont heb zitten dat ik nog niet eens 2 bladzijden van een boek kan lezen, lees ik hier uren achter elkaar.

Voor ons ligt de Atlantische Oceaan. Hetzelfde water als hier maar dan met een andere naam. Ik heb nog nooit een oceaan over gestoken en vraag me af of ik daar wel klaar voor ben. Hebben we wel genoeg zeilervaring? Kan ik wel zo lang niets doen? Aan het antwoord op die tweede vraag zijn we druk aan het werken. Ik moet zeggen dat ik er wel aan kan wennen.

Als we op dag 7 na ons vertrek uit Plymouth de kust van Spanje in zicht hebben voelt dat als onze eerste overwinning. Onze log geeft 500 mijl aan en niet eerder maakte ik zo’n grote oversteek. Als we de kust naderen komen de eerste appjes binnen van bezorgde ouders. Ons laatste AIS signaal was bij Brest en daarna verdwenen we van de kaart. Bij hun zal het vertrouwen ook nog moeten groeien denk ik bij mezelf. Misschien hebben zij wel dezelfde vragen als de vragen die ik mezelf stelde midden op de Golf van Biskaje alleen uit zich dat in iets meer ongerustheid. Ik lees in onze thuisblijvers app dat het berichtje dat ik heb verstuurd met de satelliet telefoon goed is aangekomen en dat Wessel deze heeft gedeeld met de rest. Toch mooi dat stukje techniek!

In La Coruna is het 23 graden en zonnig als we aankomen. Hier hebben we het voor gedaan! Bij gebrek aan ankerplekken leggen we ons schip in de jachthaven. Nu eerst maar eens op zoek naar een koud biertje.

Aangekomen in La Coruna