31 aug Reisverslag 8 | Curacao – Bonaire

8 | Curacao – Bonaire  7 maart – 10 mei Na een verblijf van drie weken op Curaçao zijn we tegen wind- en stroomrichting in naar Bonaire gevaren vanwege afspraken met vrienden en familie. We wisten al dat ons schip niet zo goed is in opkruisen maar nu bevestigen de getallen het ook. Hemelsbreed is het stukje dat we af moeten leggen slechts 30 mijl, wij legden ruim 80 mijl af. ‘Jullie zijn gek als je dat stukje gaat opkruisen’ horen we veel zeilers hier zeggen. Uit gemak wordt er helaas vaak voor gekozen om voor dit soort afstanden de motor te gebruiken. Voor ons blijft het echter goed voelen om tot zo dichtbij de kust als mogelijk te zeilen en pas op het allerlaatst op de elektrische motor de laatste honderd meter naar de mooring te varen.

Het diepblauwe water bij Bonaire gaat zo’n vijftig meter voor de kust over in prachtig helderblauwe zee. Er liggen twee rijen met boeien (moorings) met in totaal ongeveer 40 schepen die met hun boeg mooi met de windrichting mee deinen. We liggen aan een mooring, die nog geen twintig meter van de boulevard is verwijderd. Het maakt bij dit eiland niet uit waar je het water in gaat, de volledige kustlijn ligt bezaaid met de meest mooie koralen. Het is dan ook niet uitzonderlijk dat we steeds duikers onder ons schip door zien komen. Om de verstandhouding met deze duikers goed te houden moeten we een toiletgang even plannen! Uitleg lijkt me hierbij niet nodig.  Vier weken liggen we in Bonaire en genieten we van het lekkere weer en de prachtige onderwaterwereld. Naast ons schip wordt dagelijks een waterpoloveld aangebracht, zwembaden zijn hier niet nodig. Het is leuk om alle bedrijvigheid op en om de boulevard te zien. Niet alleen toeristen, maar ook ‘locals’ genieten iedere dag weer van het uitstekende Caribische klimaat. Ook mijn moeder heeft besloten om samen met mijn zusje, stiefvader en stiefbroer langs te komen voor twee weken.

Regelmatig maken we een uitstapje van het ene onderwaterparadijs naar het andere, zoals bijvoorbeeld Klein Bonaire. Met onze bijboot is het een kwartier met wind en golven meevaren tot je bij Klein Bonaire bent. Het strand van dit kleine eilandje is niet te bereiken vanwege de scherpe riffen rondom. We zijn genoodzaakt de dinghy aan een boei te leggen en laten ons met flippers en snorkel achterover het water invallen. Een zeeschildpad schrikt en met een paar slagen is hij buiten ons zicht. Dat belooft wat! Bij het rif aangekomen zie ik het mooiste onderwateraquarium dat ik tot nu toe heb gezien. Mooie rood, blauw en geel gekleurde visjes lijken zich niets van ons aan te trekken. Langzaam flipperen we met de stroming mee over enorme onderwater-varens, pijpen van koraal en koraal dat meer weg heeft van hersenen. Dit blijkt na een pijnlijke botsing vuurkoraal te zijn, in de andere soorten moet ik me toch maar eens gaan verdiepen. Onbeschrijfelijk mooi in ieder geval.

Na een dik uur houden we het voor gezien, omdat we alle kleine kwalletjes wel zat zijn. Om de paar minuten krijg je een venijnige steek van deze beestjes. Met name die in het gezicht zijn vervelend! Op de terugweg naar ons schip kunnen we de snorkels gewoon ophouden. Hoge golven slaan over de boeg heen. Ons bootje redt het nog maar net tegen wind en golven in en als we niet willen zinken dan moet 1 iemand de hele terugweg afwisselend de tubes oppompen en water uit het bootje scheppen. Een paar dagen later staat een stukje zeilen op de planning. Inmiddels wonen Niels en ik al 5 jaar op dit schip en hebben we meer dan 7000 mijl afgelegd, maar mijn familie (op vader na) heeft tot nu toe nog geen zeemijl met de New Nexus gemaakt. Zoals eigenlijk iedere dag staat er een mooie 5 Beaufort en we besluiten naar ‘A thousand steps’ te gaan. Mijn moeder, die nota bene al zeeziek werd aan boord van ons schip in Groningen bij de minste schommeling, staat nu met volle teugen achter het roer te genieten. De angst om op volle zee een hele dag over de railing te hangen is na een uur verdwenen en we maken een mooie tocht rond Klein Bonaire. Helaas vangen we die dag geen meters grote zwaardvissen, Mahi Mahi’s en tonijnen en moeten ze me maar op mijn woord geloven als ik ze vertel over de enorme vissen die wij deze reis al hebben gevangen.

Helaas heeft dit wonderschone eiland ook een keerzijde. Regelmatig gaan we naar de noordzijde van het eiland, waar de wind en de golven vol op een rotsachtige kust beuken. Tussen de golven zien we kratten en tonnen drijven, de vloedlijn wordt ontsierd door een 10 meter brede strook bezaaid met plastic afval. Nog niet eerder zagen we zoveel plastic bij elkaar. Als we 20 vuilniszakken vol hebben zitten zien we nog geen enkel verschil. Ik merk dat ik er bedroefd van word als ik hier rondloop. Het zal maanden, misschien wel jaren kosten om dit ministukje van de wereld op te ruimen. En als je de kranten mag geloven is dit gebied nog niet eens het meest vervuild. Na deze toch wel drukke weken staat de volgende uitdaging op de planning, Los Roques. Dit is een eilandengroep zo’n 100 mijl uit de kust bij Venezuela, het land dat we een dikke maand geleden juist probeerden te vermijden. De situatie zou nu stabiel zijn, maar we worden wel gewaarschuwd voor corrupte overheidsbeambten en voor het feit dat er geen geld op deze eilanden is.   We bellen met Alejandro, een man die op Noonsite wordt genoemd als ervaringsdeskundige als het gaat om de politieke situatie op Los Roques.

Op dit moment bevindt hij zich in Italie maar hij benadrukt dat het NIET veilig is om daar heen te gaan. Dan toch ook maar de ervaringen van mede-zeilers vragen. Na flink wat informatie te hebben ingewonnen over procedures die je moet volgen bij aankomst zijn we uiteindelijk met een rugzak vol dollars gestart aan de volgende tocht tegen wind- en stroomrichting in. Dit keer een volle twee dagen op zee met 6 Beaufort wind recht op de kop.  Joshua en Gideon gaan ook met ons mee aan boord. Ze zijn net uit Nederland komen overvliegen en zullen zoveel mogelijk filmen voor de documentaire waar we mee bezig zijn. Voor hen zal het de eerste keer zijn dat ze ook ’s nachts zeilen. Voor Jos is dit een extra spannende ervaring omdat hij afgelopen jaar vader is geworden en nog niet eerder zijn zoontje 2 weken moest missen. Na enige uitleg over de besturing van het schip maken we een planning voor de diensten. We zullen elk een dienst van drie uur maken, waarna je na je dienst dus 9 uur vrij bent, wat een luxe! Nog voor de zon onder gaat staat de eerste hengel krom. Een mooie tonijn ligt even later spartelend op het dek. Met veel zorgvuldigheid wordt de verse tonijn tot sashimi en sushi versneden en nog geen uur na onze vangst genieten van de lekkerste vis in tijden. Wat kan het leven op zee toch simpel en mooi zijn! Op naar Los Roques…